We zijn weer thuis

Vanmorgen om acht uur precies zette de piloot van Boeing 767 van Delta Airlines de wielen op de landingsbaan van Schiphol. Daarmee is definitief een einde gekomen aan (weer) een prachtige ervaring en werden we direct weer hard met de neus op de Nederlandse feiten gedrukt; regen, koud en lange files. De reis via Atlanta naar Amsterdam viel ons achteraf gezien erg mee. We hebben goed kunnen slapen op de lange vlucht naar huis en waren op tijd om de kinderen (surprise, surprise) zelf tussen de middag van school te halen. Och wat waren ze blij om ons weer te zien en wat hebben wij uitgekeken naar een weerzien met deze twee muiters.
Aan de reactie van de kinderen konden we merken dat opa en oma het de afgelopen week heel goed hebben gedaan (nogmaals dank daarvoor).

Onze dag begon al vroeg. Om half vijf 's morgens de wekker, vijf uur uitchecken en met de leenauto naar het vliegveld, half zes inchecken voor de vlucht naar Atlanta, lang in de rij gestaan voor de veiligheidscheck, snel nog even iets eten en vliegen. Alles verliep erg vlot. Het wachten in Atlanta was lang maar ook hier hebben we even gegeten. We hebben daar uiteindelijk gekozen voor eten van de Mac maar hadden daar achteraf spijt van. Iets later dan gepland vertrok Delta vlucht 038 naar Amsterdam.

Nu we weer terug zijn in Nederland is het een goed moment om terug te kijken.
Ik ben erg blij dat ik Marijke deelgenoot heb kunnen maken van een erg mooie en boeiende ervaring, namelijk internationaal fluiten op een erg mooi evenement met deelnemers "all over the world". Ik was (en ben) erg trots op haar en heb de meerwaarde van haar aanwezigheid sterk gevoeld. Ik kijk terug op een geslaagd evenement, mijn parcoursen (ik zal ze als foto bijvoegen) werden erg gewaardeerd en over mijn keuren ben ik erg tevreden. Ik heb van veel deelnemers en USDAA officials mogen horen dat men erg blij was met mijn komst en velen spraken de hoop uit dat ik ook volgend jaar weer aanwezig ben als scheidsrechter.
In vergelijking met vorig jaar was ik deze keer veel minder uitgeput. Waarschijnlijk vanwege het feit dat dit de tweede keer was en ik bekend was met de afspraken/organisatie. Kortom, ik wist wat er van mij werd verwacht.
Ik voelde, veel meer dan vorig jaar, ruimte om ook te genieten van de omgeving en het land Amerika.

Ik dank de USDAA voor de uitnodiging om ook tijdens deze editie te kunnen fluiten, dank mijn ouders (Henk en Henny) en Gea (mijn zus) en Jan (mijn zwager) voor de opvang van de kinderen, dank Marijke voor de support en aanwezigheid, dank hondenschool "Bem Vindo" uit Kampen voor de gelegenheid . het finaleparcours uit te proberen en dank jullie allemaal voor het geïnformeerd willen worden over mijn ervaringen.

De komende periode verschijnen veel foto's, videobeelden, verslagen etc op diverse homepages. Ik zal proberen een samenvatting te geven van diverse zaken.
Bijgaand mijn parcoursen. De andere foto's van de gebruikte parcoursen volgen binnenkort.

Groeten,
Gert

P.S. Wanneer je dubbel op een parcours klikt verschijnt een grotere versie